Ik reed de parkeergarage uit en ik was aangedaan. Ik dacht aan de tijd dat een ruzie met mijn toenmalige vriendje het einde van de wereld leek en dat ik dacht dat ik nooit groter verdriet zou kennen.
Toen ik voor het stoplicht stond zag ik mensen op bankjes genieten van een ijsje, een gezin wat samen aan het fietsen was en vrienden die plezier hadden op hun weg naar huis vanaf school.
Later zag ik een stel in prachtige kleding. Hij in een gelikt pak en zij in een mooie, paarse wijd uitlopende gala jurk. Ze straalde en genoten van elkaar.
Ik genoot van alle prettige momenten die ik zag. Ik merkte dat ik me een stuk beter voelde. Rustig zelfs.
En ineens dacht ik aan die ene meneer die vlak bij ons is. Er plakt een briefje op zijn autoraam met de mededeling dat zijn auto binnenkort voor een executieveiling word aangeboden vanuit de Belastingdienst. Zo voor zijn huis, vlak bij een druk kruispunt. Zo, waar alle andere 90 huishoudens van deze flat zijn persoonlijke zaken kunnen zien. Het is een senioren flat waar veel in geroddeld word. Zo stapte ik in de lift en waren er nog 2 mensen die in de hal stonden. Ze begonnen te praten over het briefje en net toen de deuren van de lift dichtvielen, zag ik ze naar de auto lopen om er nog even samen bij te gaan staan. Ik hou mezelf graag voor dat ze informatie gingen halen over de verkoop en dat ze het beste met de man voor hebben. Maar ik weet dat het niet zo is.
De man heeft veel meegemaakt en is in de laatste jaren van zijn leven alles kwijt geraakt.
Het doet me pijn, hij is een medemens. Iemand met dezelfde gevoelens als jij en ik.
Een man die zich inmiddels heeft afgesloten van de wereld en waar ik geen band mee heb. Iemand die ik graag wil helpen maar niet kan helpen. Ik zou ook niet weten hoe. Ik heb mijn eigen zorgen en problemen en ik kan niet alles aan.
Ik voel me er moe en zwaar van. Ik ben er misselijk van. Van een gevoel, een gemengd gevoel. Zo genieten van de mensen die een ijsje eten, samen weg zijn en genieten van het lekkere weer. Zo'n aangedaan gevoel en verdriet van de mensen die het zwaar hebben en het licht niet meer goed kunnen zien.
Dus wat nu? Nu maak ik me klaar voor vanavond. Mijn leven gaat verder en ik heb een hoop om dankbaar voor te zijn. Nieuwe vriendschappen die de laatste weken gesloten zijn en nieuwe wegen die ik met mijn man in ga. Oude vriendschappen en familieleden die me dierbaar zijn en natuurlijk de liefde voor mijn man. Ik ga weer verder, met in mijn gedachte wel dat ik dankbaar moet zijn voor wat ik heb. Dat het niet voor niets komt en dat niets is gegarandeerd.
Ik ga vanavond genieten, als een gewoon meisje van 24 jaar!
Liefs Puck
Ik denk dat die man ontzettend blij zou zijn met een kaartje. Gewoon zomaar, om hem een fijne dag te wensen, om hem te laten weten dat er mensen zijn die aan hem denken.
BeantwoordenVerwijderenDaar zat ik ook aan te denken inderdaad. Ik weet dat de man erg op zichzelf is en ik wil hem niet kwetsen natuurlijk. Ik ga er eens voor zitten :)
VerwijderenDank je!
Moeilijke dingen zijn dat, Puck.
BeantwoordenVerwijderenInderdaad een kaartje, misschien heeft hij geen idee wie jij bent, maar er denkt iemand aan hem.
Op een dorpgaat zoiets makkelijker dan in de stad, denk ik.
Probeer het wel van je af te zetten, want zoals je zelf al schrijft.... je eigen ' dingen ' daar heb je genoeg aan.
grtjs Mieke
Deze meneer woont een deur naast ons, maar kennen doet hij ons niet. We hebben wel eens beleefd met elkaar gepraat, en ook een liftpraatje kan er wel vanaf. Maar meer dan dat is het helaas niet.
VerwijderenIk ga hem een kaartje geven, ik ga er goed over nadenken.
Dank je!